Nazomer in Buenos Aires

Hoewel de herfst oficieel gisteren is begonnen, schijnt de zon hier nog volop. Inmiddels zit ik gesetteld in ons appartement, een groot en licht appartement in het centrum van de stad, op de 10e verdieping zodat mijn uitzicht bestaat uit verschillende wolkenkrabbers. Het is er gelukkig rustig dus zit ik hier iedere dag aan mijn onderzoek te werken. Dit komt langzaam op gang, zo had ik een bijeenkomst van een aantal multinationals over hun HR strategie gisteren. Grappig om te zien dat alle managers jonge, stijlvolle Argentijnse vrouwen waren, er waren misschien twee mannen. Het kantoorgebouw van Unilever zit aan de rand van het centrum, bij de haven. Een groot, glimmend gebouw dat Unilever deelt met KPMG en Microsoft. Ik was er vroeg de eerste keer, en zo zat ik eerst drie kwartier in de entree, met marmer en –als je het mij vraagt lelijke- kunst aan de muur. Leuk om te zien wat er dan allemaal voorbij komt lopen. De kennismaking met Verónica, mijn directe contactpersoon, was heel leuk en ontspannen. Bijna twee uur hebben we gepraat, in de hoek van de kantoortuin die de HRM afdeling huisvest. Ze heeft vooral over zichzelf verteld, hoe ze bij Unilever terecht kwam en hoe de afdeling in elkaar steekt. Bijzonder was het moment dat het hoofd HR langskwam, de man die ik vanaf juni heb gestalked met emails en uiteindelijk er voor heeft gezorgd dat ik hier nu ben. Iedereen was erg enthousiast en aardig, maar ik kan niet al te ongeduldig zijn. Pas maandag kon ik de tweede keer langskomen om een plan van aanpak op te stellen. Je moet dingen vooral niet te snel willen.

Vorige week werd mijn geduld behoorlijk op de proef werd gesteld tijdens het regelen van allerlei zaken die ineens moeten als je in een andere stad woont. Huur storten, een telefoonverbinding regelen, internet aansluiting aanvragen en dat soort dingen. Al de dag na aankomst had ik mijzelf in het roerige centrum van Buenos Aires begeven om een mobiele telefoon te regelen bij de Argentijnse provider. Die bleek op zaterdag gesloten. Had ik kunnen weten. Maandag een volgende poging, maar toen stond de rij tot aan de overkant van de straat en had ik toen nog de illusie dat dat iets abnormaals was waar ik toch echt niet aan wilde beginnen. Dinsdagochtend was ik de eerste, en leken dingen inderdaad te gaan lukken. Weliswaar na drie verschillende medewerkers bij verschillende loketten te hebben uitgelegd wat ik wilde, maar ik had een sim kaart. Ik had te vroeg gejuichd, mijn telefoon deed het niet bleek bij thuiskomst. Ik was inmiddels al drie keer op pad gegaan en zat niet bepaald te wachten op een vierde onderneming met bussen, tussen toeterende taxis, krioelende mensen en drukte. Het maakt niet uit welk moment van de dag het is, het Microcentrum van Buenos Aires is altijd druk en viezig. Maar goed, ik waagde het er maar weer op, om bij aankomst te moeten horen dat het systeem plat lag. Of ik over een uurtje ofzo terug kon komen. Net wat ik wilde horen. Drie uur later, laat ik het ruim nemen dacht ik, leek alles te werken, en na drie kwartier in de rij staan kon ik uiteindelijk met een nieuwe telefoon tevreden huiswaarts keren. Ik moest 24 uur wachten en dan zou hij geactiveerd worden, deelde de medewerkster mij mee. Dat werden 3 x 24 uur, maar hij doet het, en ben ik nu de gelukkige eigenaresse van een werkende Argentijnse mobiele telefoon.

De internetaansluiting blijkt een vergelijkbaar avontuur. Na een uur wachten waren mijn huisgenoot Amber en ik aan de beurt en regelden we dat we draadloos konden internetten thuis. Als we met creditkaart zouden betalen zou dit 100 pesos goedkoper zijn. Prima, alleen betaal je hier vaak bij en aparte kassa, en daar bleek dat er geen verbinding mogelijk was met het systeem voor creditkaarten die dag. Lekkere interne communciatie. Vervolgens zou zaterdag tussen 2 en 6 uur de installateur komen. Wordt er gebelt dat ze dinsdag komen. Ze hebben geen modems meer. Zit je dan de hele dag te wachten, terwijl er zoveel andere dingen te doen zijn in deze stad. Dinsdag kwamen ze, maar wat hadden de installateurs niet bij zich..juist, de modem. Nu komen ze zaterdag..athans, dat zeggen ze. We wachen af.

Buenos Aires is groots, druk, er zijn altijd mensen en er is altijd verkeer. Inefficientie is hier dus aan de orde van de dag, wat betekent dat je vaak onnodig lang moet wachten en afpraken en andere waarde hebben dan ik gewend ben. Maar er is ook altijd wat te doen, de stad biedt alle gemakken, maar dan veel goedkoper. Er gebeurt hier altijd wel wat lijkt het en er is veel te ontdekken.

Een grappig fenomeen typisch voor Buenos Aires zijn de passeaperros, oftewel hondenuitlaters. Met name in de wijken Recoleta, Palermo en Belgrano, de duurdere wijken van de stad, zie je regelmatig iemand langs komen met soms wel tien honden aangelijnd. De upperclass van Buenos Aires neemt zelf geen tijd om hun viervoeters wat frisse lucht te geven dus wordt er flink betaald om het aan anderen over te laten. Een grappig gezicht, maar minder is de hoevbeelheid uitwerpselen die zo’n groep honden achterlaat. Echt fris vind ik het dan ook niet ruiken op straat, en je moet echt uitkijken waar je loopt als je met je hoofd in je nek de koloniale gebouwen aan de brede lanen bewondert om niet in een hondendrol te stappen.

Er is nog zoveel meer waar ik over zal schrijven, nu moet ik mijn eerste interview voor morgen voorbereiden. Zie de fotos voor wat beeldondersteuning..