Het Spel van de Stoep & meer

Dikke grijze wolken hebben zich samengepakt boven de groezelige daken van mijn uitzicht. Vorige week kleurde de lucht rood paars en sindsdien regent het. Als het in Buenos Aires regent, leggen de grote hoeveelheden water een groot beslag om het functioneren van de stad. De goten worden mini rivieren waardoor je soms een heel stuk om moet lopen om alsnog de stoep te bereiken. En er is geen taxi meer te krijgen, het verkeer concentreert zich in de smalle straten van het centrum en niemand kan een kant meer op. Als het regent vertikt de politie om haar verkeersregelende taak te vervullen wat dus resulteert in complete chaos. Ik heb drie kwartier in een taxigezeten die totaal stil stond (maar niet stil was, men denkt dat toeteren in dergelijke situaties ook werkelijk nut heeft). Uiteindelijk maar gaan lopen. En dan is er Het Spel van de Stoep. Het is facinerend hoe inefficient de geringe stoepruimte die er is wordt gebruikt. Met name gezinnen en oude mensen lijken er een sport van te maken over de gehele breedte van de stoep te lopen in een tempo waar zelfs de slenterende toerist de kriebels van krijgt. Wil je paseren van rechts, wijdt het gezelschap net naar die kant uit. Of besluit het hondje zijn behoeft te moeten doen voor je neus. Besluit je dan maar de linkse kant te wagen, je raad het al, dan verplaatst het zenuwslopende geschuivel zich met jou mee. Het is geen enorme ergenis eigenlijk, maar vooral verwonderlijk vind ik.

Als je nieuw bent in een ander land, een andere stad, moet je dingen die in je dagelijks leven routinematig doet en nooit bij stil staat, opnieuw leren. Een rit je met de bus is zoiets. In Nederland koop je een buskaart, stap je op bij een halte op een belaalde tijd. Tijden, daar doen ze hier niet aan, en er is geen wijs te worden uit de immense hoeveelheden bussen die de straten van Buenos Aires verstoppen. Waarvan de meesten éénrichtingsverkeer zijn. Dus heb de terugweg is niet een kwestie van een halte aan de overkant zoeken maar een nieuw avontuur. Haltes, die zijn er wel, en mensen staan heel Brits netjes in de rij te wachten om in te stappen. Eenmaal in de bus kost het 20 eurocent om waar dan ook naar toe te gaan, en uitstappen is altijd spannend omdat ik nooit weet waar precies er gestopt gaat worden.

De economie van Argentinie is van oorsprong gebaseerd op de productie van vlees. Rundvlees met name, die hier het sappigst en malst is van de hele wereld. De reden dat het vlees zo goed is heeft met een aantal dingen te maken. De koeien grazen het hele jaar door buiten wat enorm bijdraagt aan de kwaliteit van het vlees. Die ook beinvloed wordt door het voedingspatroon van de runderen, die hier geheel is uitgebalanceerd. Bovendien wordt het vlees hier op een bepaalde manier gesneden wat de smaak ten goede komt. Rundvlees kun je hier dan ook in alle soorten en maten eten. Het lekkerst is de rug van de koe ‘lomo’, maar de ‘ojo de bife’ (rib-eye) en chorizo (worst) smaken ook niet verkeerd. De ingewanden, bloedworsten variaties en oren laat ik liever op de BBQ liggen. Een traditionele Argentijnse BBQ heet een ‘asado’, waar eigenlijk alleen maar alle variaties rund op de grill worden gegooid. Kolydraten eten ze hier niet, en groenten zijn bij een ‘asado’ eveneens schaars. De bekende ‘chimichurri’ mag niet ontbreken, een kruidensausje dat je op het vlees smeert om het pittiger te maken. Als je uitgenodigd bent voor een asado neem je een lekkere argentijnse wijn mee, en hoef je niet te verwachten voor tien uur te kunnen eten. Het is een leuke Argentijnse traditie, die ik hopelijk nog vaak mag meemaken als het weer een beetje meezit.

Vooralsnog houdt het weer me nog binnen, waar ik aan mijn onderzoek werk dat stapje voor stapje vorm krijgt. Volgende keer meer daarover. Voor nu veel liefs.