Mijn 10 kilometer in BsAs

Na een paar dagen een heerlijk herfstzonnetje is toch het natuurgeweld weer losgebarsten. Vanachter mijn laptop kijk ik door de glazen balkon deuren naar buiten, waar het grijs is en enorme hoeveelheden water naar beneden komen. Onweer buldert door de stad en felle bliksemflitsen lichten om de zoveel tijd de daken op. Het lijkt vreselijk dichtbij, de ramen trillen en de voordeur rammelt alsof iemand probeert in te breken (wat niet het geval is, dat heb ik toch maar even gecheckd). Taxis toeteren in de verte en de sirene van de brandweer klinkt vaker op een dag dan normaal. Opeens is het helemaal niet zo heel erg meer om zoveel binnen te zitten. Want als je mijn dagelijkse leven hier omschrijft beweeg ik mij voornamelijk in een straal van 10 kilometer. Als ik geen interviews of afspraken heb bij Unilever, zit ik thuis aan tafel te werken, interviews voorbereiden, aantekeingen uitwerken of interviews transcriberen. Dat laatste is een hele klus. De interviews zijn in het Spaans, en hoewel ik die taal redelijk beheers is daar soms weinig van te merken tijdens zo’n vraaggesprek. Ik moet me erg concentreren op de Argentijnse uitspraak, die snel en binnendsmonds is met veel woorden die typisch zijn voor Buenos Aires en mij totaal onbekend. Het valt niet mee dan te luisteren wat iemand zegt en daar goed op inhaken. Nu heb ik nog niet heel veel interviews gedaan, dus hoop ik dat het credo oefening baart kunst hier ook opgaat. Ook wat betreft het transcriberen, vooralsnog kost het me 2 dagen een interview van een uur uit te werken. Soms moet ik het bandje 5 keer terugspoelen omdat ik niet versta wat er gezegd wordt. De strekking heb ik allang begrepen, maar het letterlijke woord kan ik er dan nog niet uit opmaken. Wel gaat het steeds beter, het interviewen is iedere keer weer anders en het is leuk de verhalen van verschillende mensen te horen over het HR beleid van Unilever. Zo was ik vandaag bij één van de fabrieken buiten de stad, waar ik een vrouw interviewde die verantwoordelijk is voor trainingen in de regio. Londen en Rotterdam zijn voor veel van de medewerkers die ik spreek weinig relevant, ze maken zich meer zorgen over hoe ze goed kunnen communiceren met hun collega’s in Brazilie. Ook frappant, het merendeel is psycholoog, afgestudeerd aan dezelfde universiteit hier in BsAs en via een traineeship programma binnengekomen. Ze werken al minstens 10 jaar bij het bedrijf terwijl velen niet ouder dan 35 zijn.

De deur ga ik uit om boodschappen te doen, naar de sportschool te gaan om te hoek of een kopje koffie te drinken met Susan. Ik heb tangoles of ga BBQ’en bij iemand (favoriete bezigheid van Argentijnen, behalve dus met dit weer). In het weekend ga ik de 10 kilometer grens wel over, maak jullie geen zorgen, zoals dit weekend toen ik op zaterdagmiddag, na een ochtend achter de pc, een bijzondere toer heb gehad van een architect die ik had leren kennen. Hij liet me buurten zien waar ik anders nooit zou zijn gekomen, en vertelde over de Italiaanse of Spaanse invloed die terug te vinden was. Ik heb de eerste echte armoede gezien, bij elkaar gepakt tussen het afval en de krotten langs de rivier in het zuiden die Buenos Aires scheidt van de provincie. Ook in de wijk waar ik woon zie je wel armoede, maar niet in zulke grote aantallen. Het contrast is wel groter, Recoleta is een sjieke wijk waar je soms over de zwervers struikeld als je uitstapt maar waar de straten goed onderhouden zijn en de gebouwen doen denken aan Parijs of Italie, met sjieke winkels half neppe mensen met te grote zonnenbrillen. En het afval wordt hier dan gescheiden door mensen die ervan leven. Hele gezinnen trekken met karren door de stad om de aan de straat gezette zakken uit te pluizen en als wat enigsinds van nut kan zijn mee te nemen. Plastic flessen, papier, blikkjes, dat soort dingen. Ik kan niet zo goed wennen aan dit beeld.

Lieve mensen, dit was ‘m weer voor vandaag, de volgende keer zal ik ook wat meer foto’s uploaden voor de meer visueel ingestelden onder ons :-)