eelt op mn vingers

De stof van mijn koptelefoon begint slijtplekken te vertonen en op mijn vingers dacht ik laatst eeltplekjes te bespeuren. Het is niet gek, vele uren achter te laptop met het Spaanse geratel van de ‘Unileverianen’, zoals ik de mensen bij Unilever noem, in mijn oren. Soms als ik in bed ligt klinken de stemmen nog na in mijn hoofd. Wees gerust, het blijft bij deze stemmen, vooralsnog van bestaande mensen, verder is mijn geestelijk toestand niet al te zorgwekkend. Soms probeer ik tijdens het luisteren tegelijkertijd dingen in het engels of nederlands op te schrijven wat in plaats van efficientie vooral lijdt tot hilarische zinsconstructies en niet bestaande woorden. Ik krijg maar moeilijk grip op sommige aspecten van Unilever, de organisatie heeft zonder uitzondering haar problemen maar is er weinig open over. Dus probeer is ook zoveel mogelijk buiten het kantoor mensen te spreken, die in het bedrijfsleven werken, docenten op universiteiten of zoals Ricardo, een consultant is gespecialiseerd in cultuurveranderingen in organisaties en graag mijn verhalen aanhoort en me zijn visie vertelt.

Het eelt komt niet alleen van het typen. Afgelopen weekend was ik uitgenodigd te gaan roeien op de delta’s. Een uitnodiging die ik had ontvangen van Ricardo en niet wilde afslaan, ook al had ik maar een paar uur geslapen. De nachten in Buenos Aires zijn namelijk heel anders dan de dagen. De ergelijke hectiek en choas die er soms overdag kan heersen maakt als het donker wordt plaatst voor een ander soort levendigheid, de mensen lijken vrolijker en tot vroeg in de ochtend kun je van restaurant naar bar naar club gaan. Na zo’n nacht in Buenos Aires stond ik zondagochtend alweer om 07.30 naast mn bed. Om te gaan roeien dus. Nu belde ik met nog kleine oogjes aan bij zijn huis buiten de stad en kwam ik midden in het ochtendritueel van zijn gezin terecht. Kinderen die op zoek waren naar sokken/knuffels/hun tandenborstel, het ontbijt met cafe con lechte (eigenlijk meer melk met koffie dan andersom) en zoete broodjes waarbij ik kon aanschuiven en later het klaarmaken voor vertrek. Twee uur later zaten we eindelijk in de auto. Het was prachtig weer, de regen waaraan maar geen eind leek te komen heeft de laatste weken plaats gemaakt voor zon, en hoewel de temperaturen niet hoog zijn is het een is het een super mooie indian summer. Aangekomen bij de delta, werden bij de basisprincipes van het roeien uitgelegd, en het duurde even maar toen ik het ritme eenmaal te pakken had gingen we als een speer. Al zeg ik het zelf. Pauze met mate (een soort thee, die wordt gedronken met een ijzeren rietje uit een houten of leren beker achtig iets) en muggenspray (krijgen die beesten er nou nooit eens genoeg van, begin mij wanhopig af te vragen), en uiteindelijk pijnlijke handen van de riemen. De delta is waar de Rio de la Plata uitmondt, volgens Argentijnen de breedste rivier ter wereld. Dat soort uitspraken moeten altijd met een korreltje zout genomen worden. Argentijnen zijn namelijk ontzettendt trots op hun land, ooit een van de rijkste naties ter wereld. De langste straat, breedste avenue, de mooiste vrouwen en het sappigste vlees ter wereld, je vindt het allemaal hier in Argentinie. Het meest trotse volk van de wereld is het in ieder geval.

Na het weekend, nu weer aan het werk, de laaste paar weken zijn ingegaan en het aftellen is begonnen. Het is soms erg lastig een goede balans te vinden tussen mijn onderzoek en de verleidingen van de stad. Ik moest wennen aan Buenos Aires, maar voel me nu erg thuis. Hoe zekerder ik me voel in de stad, des te groter lijken de twijfels soms als het om mijn onderzoek gaat. Bij het transcriberen van mijn interviews luister ik soms met kromme tenen, omdat ik er tóch weer een suggestieve vraag in gooi of iemand veel te lang laat door ouwehoeren over iets irrelevants. Interviewen is een vak en ik behoor duidelijk nog niet tot de experts. Ik werk nu hard om alle interviews nog op tijd uitgewerkt te krijgen en een eindpresentatie voor te bereiden voor de managers met wie ik het meeste contact heb gehad. Het is jammer dat ik dan alweer snel Buenos Aires verlaat, er zijn nog zoveel dingen waar ik over zou kunnen vertellen. Ik zal proberen voordat ik ga rondreizen nog een keer te schrijven over de stad waar ik zo fan van ben geworden. Dit was het weer voor nu.