Met mams door Argentinie

Alweer twee weken geleden stond ik op het vliegveld in Buenos Aires op mijn moeder te wachten. Na een drukke week had ik uiteindelijk op vrijdag mijn eindpresentatie bij Unilever. De dataverzameling voor mn onderzoek zat erop. Hoewel die presentatie uiteindelijk niet liep zoals ik had gehoopt was er alle reden om savonds lekker uit eten te gaan met vrienden en te vieren dat het erop zat. Met kleine oogjes stond ik dan ook de volgende ochtend op het vliegveld. Er volgde 4 dagen waarin ik probeerde het Buenos Aires te laten zien zoals ik er de afgelopen maanden had gewoond, mijn moeder van hot naar her slepend, langs de plekken waar ik veel kwam. Het Unilever kantoor in het zakendistrict, het cafeetje bij mij om de hoek waar ik vaak koffiedronk en de gym waar ik na een dag interviews uitwerken een uurtje ging sporten. En ook de nachten van Buenos Aires liet ik haar zien. Naar een optreden van Argentijnse volksmuziek namm ik haar mee, waar mensen, als ze maar genoeg wijn drinken, tussen de tafels door dansen. Zelf dansen deden we een volgende avond, toen we tangoles kregen en daarna een spectaculaire show zagen, waarin al dansend de geschiedenis van de Argentijnse dans werd verteld. Na die vier volle, vermoeiende dagen, stonden we weer op het vliegveld, dit keer om naar het noord-westen van Argentinie te vliegen. Daar, met de grens van Brazilie, midden in de jungle liggen de adembenemende watervallen van Iguazu. Het was een verademing, na mist en kou, aan te komen in het subtropische klimaat, met kleurrijke bloemen en ontelbare vlinders. In dit gebied, toen mensen nog in berenhuiden enzo liepen, of misschien nog wel eerder dat weet ik eigenlijk niet precies, in ieder geval toen lang geleden vond er een aardverschuiving plaatst die de rivier die er liep in tweeen spleitte en een deel een stuk lager kwam te liggen dan het andere deel. Wat ertoe heeft geleid dat over een lengte van 3 kilometer 275 verschillende watervallen ontstonden. Het is moeilijk te beschrijven hoe zoiets er uit ziet, in ieder geval een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. De inmense hoeveelheid water die naar beneden buldert produceert niet alleen een hele hoop geluid maar ook waterdamp die, in combinatie met het zonlicht, prachtige regenbogen oplevert. Ik moest een beetje aan Center Parcs denken, maar dan tien keer zo groot. De watervallen liggen zowel op Argentijns als Braziliaans grondgebied, en zo heb ik nu een heuze Braziliaanse stempel in mijn paspoort. Naast dit natuurschoon hebben we vooral heel weinig gedaan en heerlijk gerelaxed. Om vervolgens 26 uur lang in een bus te gaan zitten die ons naar het allernoordelijkste stuk Argentinie bracht. Weg uitgerustheid. Maar het was de lange zit helemaal waard. Een week zitten we hier nu, de noordelijke provincie waar de Andes begint, mensen inheemsere trekken hebben en de indianen cultuur heel duidelijk aanwezig is. Een mooie glimmende witte Opel Corsa stond klaar voor onze geplande roadtrip, die ons door de bergen zou leiden langzaam richting het zuiden. Door valeien en ravijnen omgeven door rotsen van de meest uiteenlopende kleuren. Ik zou willen dat ik ze kon beschrijving, al die kleuren, maar het lijkt een onmogelijke taak. Het is niet rood wat de rotsen kleurt, of simpelweg groen of geel. Niet voor niets wordt hier het palet van een schilder als metafoor gebruikt. Ikzelf kreeg marmoleum asociaties (of is het linoleum, wat is het verschil eigenlijk?). Ikzelf hou niet zo van marmoleum maar dit was wel heel mooi. Dag een met de auto was dan ook helemaal super, muziekje aan en een beetje touren door die prachtige valei, langs piepkleine dorpjes van enkele honderd inwoners en lemen huisjes. Echt een beetje terug in de tijd. Hoewel die lemen hutjes vrijwel allemaal een zonnepaneeltje op hun dak hebben. Dat is dan wel weer grappig. De volgende ochtend kwam de zon op achter de bergen en gingen we vol goede moed op weg naar de tweede bestemming. Deze lag op bijna 4000 meter, een oud mijnbouwdorpje, en de weg ernaar toe was niet langer asfalt, maar puur zand en stenen. Een geweldige tocht, dat wel, slingerend langs de bergwand, later over een hoogvlakte langs een gigantische zoutmeer, langs heel veel cactussen en af en toe zo´n verdwaald lemen hutje. Nog leuker zou het zijn geweest als we net als ieder ander die deze route aflegt, een 4x4 hadden gehad. Wij als enige gekken gingen de kuilen en hobbels in de weg te lijf met onze laag-op-de-weg Opel, die bovendien na deze tocht niet langer wit was door de stofwolken tijdens de rit. Buiten en binnen zat de auto onder. En wij zelf trouwens ook. Ik kan het stof nog op mijn tanden proeven. De nacht die volgde werd er niet geslapen. Door mams niet omdat ze last had van hoogteziekte en voortdurend naar de badkamer rende, en ik omdat ik daar naast sliep. Zodra de ochtend aanbrak dus meteen vertrokken zodat, eenmaal enkele kilometers lager, ze zich meteen weer beter voelde. De lokale bevolking gaat hoogteziekte te lijf met het kauwen van cocabladeren. Of het drinken van coca thee. Maar dat wisten we pas toen we beneden in de valei een stel lifters mee namen die ons van dit handige weetje op de hoogte stelde. Goed om te weten. Onze tocht gaat nog verder. Nu zitten we rond 2000 meter, in een stadje omgeven door wijnvelden en in de verte de uitlopers van de Andes. We eten lama en geitenvlees, de plaatstelijke specialiteiten. En kan ik maar moeizaam lopen door de spierpijn van het paardrijen vandaag. Over een week zit het familieuitstapje er alweer op. Dan stapt moeders weer op het vliegveld naar Nederland, en steek ik de Andes over naar Chili. Daar, in Santiago, zie ik na maanden weer vrienden uit Nederland, Wina en Reneetje. En na jaren zelfs twee Chileense vrienden die ik nog uit Mexico ken. Genoeg leuks nog in het vooruitzicht dus.